เขาขับแท็กซี่ ต้องตะลอนอยู่นอกบ้านตั้งแต่เช้าจรดเย็น เมื่อกลับถึงบ้าน เขาก็เหนื่อยจนพูดไม่ออก ส่วนเธอผู้ภรรยา เมื่อเห็นเขากลับบ้าน ก็คอยซักถามว่าวันนี้เป็นอย่างไรบ้าง? ลูกค้าทำอะไรให้ไม่พอใจไหม? เหนื่อยไหม? ฯลฯ เขาได้แต่ตอบแบบขอไปที และก็เดินเข้าห้อง เวลาผ่านไปนานวัน เธอเริ่มรู้สึกได้ว่าทำให้เขารำคาญใจ
เธอยังคงทำหน้าที่จ่ายตลาดและทำกับข้าว แต่ที่ไม่เหมือนเดิมก็คือ เธอใส่ใจเขาน้อยลง เธอเริ่มก้าวร้าว ใจร้อน และหาเรื่อง เธอบ่นและเดือดดาลทุกครั้งเมื่อเห็นเขากินแล้วไม่ล้าง ไม่เก็บรองเท้าใส่ตู้เมื่อกลับถึงบ้าน วางเสื้อแจ๊กเก็ตไม่เป็นที่ ฯลฯ เขารู้สึกไม่มีความสุข อึดอัดเมื่อกลับถึงบ้าน และพาลไม่อยากคุยกับเธอ
เขาไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร?
ที่เขาต้องออกไปทำงานนอกบ้านทั้งวันก็ไม่ใช่เพราะต้องการให้เธอมีชีวิตที่สุขสบายหรอกหรือ? เพราะอะไรเธอจึงไม่เข้าใจเขาเลยแม้แต่น้อย!
บ่ายของวันหนึ่ง เขานั่งพักกับพี่ๆคนขับแท็กซี่ด้วยกัน เขาได้ระบายความรู้สึกผิดหวังของการใช้ชีวิตคู่ของเขาให้พี่คนหนึ่งฟัง พี่คนนั้นตบบ่าเขาเบาๆและบอกว่า
“ไอ้น๊อง! วันหลังนะ ต่อให้เอ็งเหนื่อยยังไงก็ตาม เอ็งต้องปลุกชีวิตชีวาอยู่คุยกับเมียของเอ็งก่อน ไม่ต้องมาก สักสิบนาทีก็พอ!”
“มันช่วยได้เหรอพี่?” เขาถามออกไปแบบสงสัย
“เย็นนี้เอ็งก็ลองทำตามที่ข้าบอก เดี๋ยวเอ็งก็รู้ว่าช่วยได้ไหม” พี่ชายคนนั้นยกนิ้วให้แล้วเดินไปที่รถและขับออกไป
เย็นวันนั้น
พอเขากลับถึงบ้าน แม้เขาจะรู้สึกเหนื่อยและเพลียจากแดดเพียงใด เขาฝืนยิ้มและกล่าวทักทายภรรยาขึ้นว่า “ที่รัก ผมกลับมาแล้ว”
เธอชะโงกหน้าออกมาจากห้องครัว แล้วก็เอ่ยขึ้นแบบเย็นชาว่า “อ่อ กลับมาแล้วเหรอ?”
เขาเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้อง เดินผ่านโซฟาที่เขามักจะล้มตัวลงนอนเป็นประจำด้วยความอาลัย จากนั้นก็เดินเข้าครัว
“คุณเหนื่อยไหม? มะให้ผมช่วย?”
“คุณทำเป็นเหรอ?” เธอถามประชดด้วยเสียงสูง แต่ก็เอาผักชีและต้นหอมยัดใส่มือเขา
“ล้างและก็หั่นให้หน่อย” ค่ำนั้น เขายืนเป็นลูกมือเธอ และเล่าเรื่องต่างๆ ที่พบเจอกับลูกค้าในวันนั้นให้เธอฟังอย่างออกรสออกชาติ แถมยังเล่าเรื่องดื้อซนของเขายามวันเด็กให้เธอฟังอีก เธอฟังเขาเล่าไปพลางทำกับข้าวไปพลาง
อาหารมื้อเย็นของค่ำนั้น เธอตักอาหารให้เขาจนเต็มถ้วยแบบไม่เคยเป็นอย่างนี้มานานแล้ว “คุณขับรถเหนื่อยมาทั้งวัน ทานให้เยอะๆนะ”
อาหารมื้อนั้น เขาและเธอไม่รู้ขุดเรื่องราวอะไรมากมายจากไหนมาคุยกัน เขารู้สึกสบายใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน มันสุขอุ่นๆในหัวใจอย่างไรบอกไม่ถูก
หลังจากทานข้าวเสร็จ เขารีบเก็บชามจะเอาไปล้างในครัว
เธอจับมือเขาไว้พลางบอกว่า “เดี๋ยวฉันล้างเอง คุณเหนื่อยมาทั้งวัน ไปหาอะไรเย็นๆดื่มเถอะค่ะ”
จากนั้นเธอก็ยกถ้วยชามกองนั้นเข้าครัวไป เขาได้ยินเสียงน้ำจากก๊อกไหลซ่าๆ พร้อมกับเสียงฮัมเพลงจากเธอที่ไม่ได้ยินมานานเช่นเดียวกัน
หลังจากวันนั้น เมื่อเขากลับจากขับแท็กซี่ ก็มักจะอยู่เป็นเพื่อนคุยกับเธอเสมอทุกวันเมื่อกลับถึงบ้าน เป็นลูกมือช่วยเธอเตรียมกับข้าว และฟังเธอเล่าเรื่องต่างๆที่เธอได้ยินได้ฟังจากเพื่อนบ้าน เขาสังเกตมาหลายวันแล้ว ดูเหมือนเขาจะคุยกับเธอไม่ถึงสิบนาทีเสียด้วยซ้ำ เธอก็มักจะบอกกับเขาว่า
“ไปๆเลยคุณ ออกไปหาอะไรเย็นๆดื่มเถอะ คุณเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว เดี๋ยวฉันจัดการเอง”
และสิ่งที่เขาเป็นสุขมากขึ้นก็คือ เธอรู้จักเอาใจเขามากขึ้นกว่าเมื่อก่อนมากเลย
รักเธอ ก็ต้องรู้จักหาเวลาเป็นเพื่อนเธอบ้าง ไม่ต้องมากมาย สักแค่สิบนาทีก็พอแล้ว
ผู้หญิง ต้องการอะไรไม่มาก แค่รักเธอ เมื่อคนที่เธอรักกลับมา แบ่งปันเรื่องราวที่เขาพบเจอให้เธอฟังบ้าง
ชายหนุ่มเอ๋ย เธอเคยเอาใจใส่ภรรยาของเธอจริงๆบ้างไหม? อย่าปล่อยให้ใจของเธอเย็นชาไปเสียแล้ว ถึงค่อยบอกรักเธอ
หล่อนมอบหัวใจให้เธอแล้ว อย่าทำเป็นมองไม่เห็น
อย่ารอให้ถึงวันนั้น วันที่หัวใจของหล่อนไม่มีเธออยู่ข้างในอีกแล้ว
วันนั้น เธอเองนั่นแหละที่จะร้องไห้
